Het is zover, blok 6, het laatste blok van de opleiding Verdieping Toegepaste Creativiteit zit erop. Het voelt als cliché om te schrijven ‘what a ride’, en toch schrijf ik het: what a ride. Maar een mooie zeg. En ik zal je vertellen waarom. Toen ik me opgaf voor dit programma, wist ik maar één ding, of eigenlijk twee: ik wil me meer bekwamen in het vak ‘toegepaste creativiteit’ en mijn eigen handtekening ontdekken. En ik kan je zeggen: dat is gelukt. Zes maanden later, heeft mijn passie inderdaad handen en voeten gekregen. Heb ik een theoretisch kader, heel veel praktische technieken en ervaring in mijn rugtas. De geweldige trainers in combinatie met mijn leuke, inspirerende, grappige en meelevende medecursisten bleken het mooiste cadeau aan mijzelf voor 2019.
In dit allerlaatste blok, de allerlaatste stap, was het tijd onze eigen, creatieve visie en missie tastbaar te maken. En hiervoor werd, hoe kan het ook anders, de kracht van BEELD (dag 1) en de kracht van het WOORD (dag 2) ingezet.
Een beeld zegt meer dan …
… dan 1000 woorden inderdaad. Woorden die je niet altijd vindt, omdat er geen woorden voor zijn. Je limbisch systeem, waar je emotie huist, kent geen taal. Het is op dit deel waar je met hulp van beelden uiting aan kan geven. Vaak VOELEN we wel iets, maar weten niet hoe het te verwoorden. Beelden helpen én stimuleren je om die plek te vinden waar je alleen met taal niet bijkomt. Het is het ‘haakje’ wat je soms nodig hebt. Om dit te illustreren, opende de trainer Philippe Brasseur de dag op originele wijze. Voor ons op tafel lag bij ieder een willekeurig voorwerp. Ik had… een plastic drol. De opdracht was: vertel aan je buurvrouw/man welke kwaliteit jij bij haar/hem ziet ontwaken. Hilarisch natuurlijk, maar eigenlijk was het helemaal niet moeilijk. Dit voorwerp stond voor dat ik zag ‘dat haar missie er bijna uit was, ‘dat dat zou opluchten’, ‘dat het een reis was’, dat een uitwerpsel een heel dankbaar voorwerp is om te ‘onderzoeken’ en te ‘kneden’. Mijn buurvrouw ontdekte tijdens de opleiding een echte onderzoekster te zijn. Ik zal niet letterlijker worden, maar het voorwerp hielp mij te associeren en verbindingen te leggen (‘force to fits’) met de werkelijkheid. En het mooie is: dat is een koud kunstje voor je hersenen. Ons brein doen niets lievers dan associëren, betekenis geven aan wat we zien. Ook aan iets wat schijnbaar niets voorstelt. Het ging verbazend eenvoudig om aan de hand van deze drol, of voor anderen nijptang, handschoen enz., iets (constructiefs) te zeggen over onze medecursist. De rest van de dag draaide het om beelden, foto’s, voorwerpen. Ik blijf me verbazen hoe sterk een beeld werkt op je creatief denkvermogen.
Begeleide visualisaties
Het meest indruk op me maakte de oefening waarop we met begeleide meditaties (visualisaties) zelf beelden gingen tekenen, die we daarna, stap voor stap, in een eigen boekje plakten en een verhaal bij schreven in de vorm van de klassieke ‘Hero’s Journey’. Deze verteltechniek is mij welbekend, maar de inzet met meditaties en beelden vond ik erg inspirerend! Het resultaat werd een persoonlijk, tastbaar document, in beeld en tekst, over onze eigen diepste verlangens, en missie. En iets wat tastbaar is, daar kun je actie op nemen. En actie, daar houd ik van.
Onze missie in een haiku
Een Haiku is een Japanse dichtvorm die beelden bij je oproept. De strakke structuur ervan dwingt je te kiezen en tot de kern te komen. Tegelijkertijd krijg je als lezer de kans het gedichtje weer heel vrij te interpreteren, omdat de hoeveelheid tekst zo summier is. Op dag 2 was dit de leidraad van de ochtend: onze eigen missie in een Haiku gieten. In gerichte stappen hielp Karel Witteveen ons door het maakproces, en met lunchtijd hingen daar inderdaad een hele serie korte gedichten, glorieus en mysterieus, aan de muur. Het bleek een mooie, poëtische opmaat naar de allerlaatste stap van de opleiding: het nu écht verwoorden van onze creatieve missie, in,.. 1 zin. Als je het hebt over convergeren….
Geslaagd!
Als symbolische afsluiter deelde ieder, onder de bomen, in het zonnetje, zijn/haar creatieve missie met de groep. En het mooie was: bij iedereen klopte hij. Het was een samenballing van 6 maanden hard werken, openheid, creativiteit, lol met elkaar en zelfonderzoek. Hier gaat mijn hart sneller van kloppen. En daar was het moment: van onze trouwe topcoördinator (dat mag gezegd worden) Branko Broekman kregen we feestelijk onze certificaten uitgereikt.
Wat zie ik mezelf nu doen?
Het zit erop. En toeval of niet, nog geen vier dagen na mijn certificaat, kwamen de mails voor nieuwe klussen binnen. Voor visiesessies, probleemverkenningen, brainstorms en workshops creatief denken. Alsof de wereld het aanvoelde. Zonder deze opleiding had ik die vraagstukken echt niet zo creatief en succesvol weten op te pakken. Nu zeg ik met zekerheid: ‘ik ga je helpen, en we gaan er iets geweldigs van maken’. Met beeld, speelsheid, tekst, dromen, divergeren & convergeren, fysieke energizers en vooral: plezier! Na deze fantastische rollercoaster, is het nu weer even tijd voor de middenstip. Ik adem even diep in- en uit en denk: ‘Wat zie ik mijzelf nu doen…’
Dank aan alle top-trainers, mijn geweldige mede-cursisten en de kundige School of Creative Thinking voor deze mooie opleiding.
* Dit is het laatste deel van zes artikelen waarin Femke, deelnemer aan editie 2019 van de opleiding Verdieping Toegepaste Creativiteit, verhaalt over haar ervaringen. De opleiding heette toen Applied Creativity Advanced Program.
